Dodatkowa obróbka termiczna, pozwalająca wyeliminować szyby, w przypadku których istnieje ryzyko samoczynnych pęknięć.
Powłoka uzyskana poprzez nakładanie na szkło związków metalicznych w wysokiej temperaturze, podczas procesu produkcji szkła float.
Płaskie szkło pół przezierne, uzyskane poprzez walcowa nie szklanej masy pomiędzy dwoma cylindrami, które wytłaczają wypukły motyw na jednej lub dwóch stronach.
Procent energii pochodzącej z promieniowania słonecznego, odbitej przez przeszkloną ścianę.
Szkło o satynowym, matowym wykończeniu, uzyskiwane w procesie wytrawiania kwasem jednej z powierzchni.
Połączenie wielu tafli, hartowanych lub nie hartowanych, za pomocą przekładek z folii PVB.
Emisyjność to właściwość powierzchni. Jeśli dwie powierzchnie znajdują się blisko siebie i mają różne temperatury, następuje między nimi wymiana ciepła poprzez promieniowanie, której wielkość jest zależna od poziomu emisyjności. Normalna emisyjność klasycznego szkła wynosi 0,89, natomiast emisyjność szkieł „z powłokami o niskiej emisyjności” (w języku angielskim low-E) może wynosić nawet 0,01. Emisyjność jest używa na do obliczania współczynnika U szyb zespolonych.
Znacząca różnica temperatur między położonymi blisko siebie fragmentami przeszklenia, mogąca doprowadzić do pęknięć szkła, powszechnie zwanych „pęknięciami pod wpływem szoku termicznego”. Stosowanie szkła hartowanego lub utwardzanego pozwala na zmniejszenie tego ryzyka.
Powłoka uzyskana poprzez nakładanie na szkło metali lub związków metalicznych w środowisku próżniowym.
Czynność polegająca na nakładaniu metalowej, odbijającej powłoki na szkło w celu uzyskania lustra.