Procent światła ultrafioletowego, pochodzącego z promieniowania słonecznego, który przenika przez przeszkloną ścianę.
Wskaźnik ten charakteryzuje akustyczne właściwości ściany. Określa on różnicę poziomów natężenia hałasu po dwóch stronach ściany, dla określonego widma akustycznego (Np. hałas uliczny).
Znacząca różnica temperatur między położonymi blisko siebie fragmentami przeszklenia, mogąca doprowadzić do pęknięć szkła, powszechnie zwanych „pęknięciami pod wpływem szoku termicznego”. Stosowanie szkła hartowanego lub utwardzanego pozwala na zmniejszenie tego ryzyka.
Szkło przezroczyste uzyskane w procesie „float”.
Powłoka uzyskana poprzez nakładanie na szkło metali lub związków metalicznych w środowisku próżniowym.
Właściwość powierzchni, pozwalająca na zmniejszenie wymiany ciepła, a tym samym na uzyskanie lepszej wartości Ug szyby zespolonej. W tym celu stosuje się szkła o niskiej lub małej emisyjności.
Patrz Parametry energetyczne i świetlne.
Emisyjność to właściwość powierzchni. Jeśli dwie powierzchnie znajdują się blisko siebie i mają różne temperatury, następuje między nimi wymiana ciepła poprzez promieniowanie, której wielkość jest zależna od poziomu emisyjności. Normalna emisyjność klasycznego szkła wynosi 0,89, natomiast emisyjność szkieł „z powłokami o niskiej emisyjności” (w języku angielskim low-E) może wynosić nawet 0,01. Emisyjność jest używa na do obliczania współczynnika U szyb zespolonych.
Procent światła widzialnego, pochodzącego z promieniowania słonecznego, który przenika przez prze szkloną ścianę.
Powłoka naniesiona na szkło, mająca silne właściwości odbijania promieni widzialnych i/lub podczerwonych. Nazewnictwo stosowane do określenia powłoki przeciwsłonecznej.