Szkło poddane obróbce termicznej, zwiększającej odporność mechaniczną i odporność na szok termiczny.
Powłoka uzyskana poprzez nakładanie na szkło związków metalicznych w wysokiej temperaturze, podczas procesu produkcji szkła float.
Wskaźnik ten charakteryzuje akustyczne właściwości ściany. Określa on różnicę poziomów natężenia hałasu po dwóch stronach ściany, dla określonego widma akustycznego (Np. hałas uliczny).
Procent energii pochłoniętej przez szkło, powodującej jego nagrzanie. Wielkość ta pozwala na określenie ryzyka pęknięć pod wpływem szoku termicznego. Jeżeli jej wartość przekracza 50% szkło powinno zostać poddane procesowi hartowania.
Zespół wartości przepuszczalności, odbicia i absorpcji promieniowania słonecznego przez prze szklone ściany.
Angielska nazwa szkła pokrytego powłoką niskoemisyjną (lub szkła o niskiej lub małej emisyjności).
Szkło, którego jedna ze stron zostaje pokryta emalią podczas procesu hartowania.
Powłoka uzyskana poprzez nakładanie na szkło metali lub związków metalicznych w środowisku próżniowym.
Szkło float, którego powierzchnia zostaje chemicznie wzmocniona dzięki wymianie jonów w wysokiej temperaturze, w celu nadania mu wysokiej odporności mechanicznej.
Określa łatwość, z jaką materiały zapalają się, a więc podsycają ogień.